استعدادیابی در تکواندو زنان

استعدادیابی، مدت مدیدی است که مورد توجه و علاقه ی پژوهشگران، مربیان، مدیران، هیئت ها و دولت ها قرار گرفته است (ابت و همکاران، 2005، هلت، 2004) و سالهای زیادی است که دانشمندان سعی کرده اند تا شاه کلیدهای پیش بینی کننده ی استعداد را در ورزش های مختلف بشناسند (رگنیر و همکاران، 1993). هدف از انجام این تحقیق استعدادیابی در ورزش تکواندویِ زنان با تاکید بر پارامترهای بیومکانیکی، آنتروپومتریکی، فیزیولوژی و روانی بود. در قسمت اول کار ، 6 نفر عضو تیم ملی تکواندوی زنان، اعزامی به بازی های آسیایی گوانگژو با میانگین و انحراف استاندارد سنی (2±21 سال)، قد (5±171 سانتی متر) و وزن (8±61 کیلوگرم) به عنوان آزمودنی در این پژوهش شرکت نمودند. و در قسمت دوم،63 نفر نوجوانانِ دخترِ تکواندو کار(کمربند آبی یا بالاتر) 16-9 سال، شهر اصفهان که از هر سن 9 نفر بودند، نمونه های آماری این تحقیق را تشکیل دادند. از گروه اول (گروه نخبه)، آزمون ها و اندازه گیری های آنتروپومتریک، بیو مکانیک، فیزیولوژیک و روانی طبق شرایط استاندارد و کنترل شده انجام شد، سپس با استفاده از روش آماری pca مولفه های اصلی اطلاعات استخراج شد و نتایج بر روی گروه دوم (نوجوان و غیر نخبه) اعمال و اندازه گیری شد. در نهایت با استفاده از روش آماری تی تست (independent-samples t test) برای تعیین تفاوت بین گروه ها (گروه نخبه با گروه های غیر نخبه) در سطح معناداری 05/0p< استفاده شد. با توجه به نتایج آزمون pca ، پارامترهای شتاب، دامنه ی حرکتی مفصل ران در حرکت دور شدن، زمان عکس العمل و تعادل پویا در جهت قدامی خارجی به عنوان پارامترهای اصلی بیومکانیکی، پارامترهای دور سینه، دور کمر، دور لگن، ارتفاع زائده تروکنتر از زمین، عرض ران، قد و نسبت وزن به قد به عنوان پارامترهای اصلی آنتروپومتریکی، انعطاف پذیری، چابکی و قدرت و استقامت عضلات شکم به عنوان پارامترهای اصلی فیزیولوژیکی تعیین شدند. با توجه به نتایج آزمون تی مستقل مشاهده شد که در گروه سنی 9-10 سال تفاوت معنا داری میان افراد نخبه و غیر نخبه در میان همه ی متغیرهای اندازه گیری شده (بجز دامنه ی حرکتی در حرکت دورشدن) وجود داشت.در نهایت با توجه به نتایج بدست آمده می توان به استعدادیابی در رشته ی تکواندو زنان پرداخت.